KENDİNE GİDEN YOLDA, GEÇ KALMA
Yıllar önce bir kitapta okumuştum : ‘’ Dünya bizim çözümlememiz için kurulup, bırakılmış bir denklemmiş ve bu denklemi tersinden çözmeye çalışanlarla düzden çözenlerin verdiği amansız mücadele sahasıymış.’’
Biz bu mücadele sahası içinde dünyevi şeylerle o kadar meşgul ettik ki kendimizi, kendi benliğimizi unuttuk, o kadar çok unuttuk ki benliğimizi ne istediğini, neyi neden istediğini bilmeyen bir nesil haline gelirken milyonlarca mutsuz benliklere sahip olduk.
Oysa bu kadar mücadeleye, bu kadar arayışa, bu kadar kargaşaya girmek yerine kendi içimize dönseydik ayağımızın altındaki çukurlar yerine gökyüzündeki kuşları, elimize batan dikenler yerine güzel kokusuyla cezbeden gülleri, bataklıktaki lotus çiçeklerini, yüzümüze değen topun arkasındaki masum küçük gözleri, şiddetli yağmurun ardından gelen kokuyla toprağın yağmura olan aşkını ve aynadan baktığımızda aslında ne kadar çok şeye sahip olabildiğimizi görebilirdik.
VE Hala çok geç kalmadan bulunduğumuz andan başlayarak benliğimize ulaşabiliriz; Yeni doğmuş bir bebek edasıyla önce gözlerine bakıp milyonlarca mutlu bakışlar versek, ellerini tutsak güvende olduğunu bilse, sarılıp hiç bırakmadan sevildiğini öğretsek, emeklemeyi, yürümeyi, konuşmayı öğretsek, koşarken düşebileceğini ve düştüğünde her şeyin son bulmadığını yeniden kalkıp koşabileceğini öğretsek, kırılan oyuncağını atmadan tamir etmeyi öğretsek, bazen emekleyerek bazen yürüyerek kaydıraktan kaymayı öğretsek, her salıncağın sonsuza kadar sallanmadığını durduğunda sağlam adımlarla yere basabileceğini öğretsek, defalarca denedikten sonra bir bisikleti sürebileceğini öğretsek, sonra yavaşça dokunup merhaba desek benliğimize elinden tutsak ve beraber yürüsek;
Güneşin doğuşuna, denizin mavisine, doğanın yeşiline, bülbülün sesine, EN ÇOKTA KENDİNE!
