PANDEMİDE ÖĞRENCİ OLMAK
PANDEMİDE ÖĞRENCİ OLMAK
Bütün hayatın eve kapanmasının üzerinden bir sene geçti ve hepimiz evde vakit geçirmeyi bir alışkanlıktan çok yaşam biçimi haline çoktan getirdik. Bu süreç pek çok insan için tahmin ettiğinden daha zorlu geçse de hayat bir şekilde akıp gitmeye devam etti. Peki pandemi boyunca öğrenciler ne hissetti? Türkiye için okullar 2020 Mart ayından beri uzaktan eğitim ile devam ediyor. Kimi zaman hibrit eğitim denenmiş olsa bile büyük oranda öğrenciler evlerinden eğitim anlamak için çabalıyor. Bunun elbette pek çok açıdan zorlukları var. Ailevi, maddi, psikolojik faktörler öğrencilerin eğitim ortamını çok büyük oranda olumsuz etkilemekte.
İlköğretim birinci sınıf öğrencileri bilgisayar ekranından okuma yazmayı öğrenmeyi deniyorlar. Çok şanssızlar. Hepimiz öğretmenimiz elimizden tutarak teker teker harfleri öğretirken onlar ekrandan gördükleri şekilleri akıllarında tutma gayreti içerisinde olan küçücük çocuklar. Sıkılıyorlar ve bilgisayar karşısında oturmak yerine doğal olarak oyun oynamak veya çizgi film izlemek istiyorlar. “Okul” kültürüne aşina değiller. Yüzlerinde maskeler ile dilediklerince koşup oynayamadan haftanın iki günü gittikleri okul onlara hiçbir şey katmıyor. Bunun en büyük riski şudur, bu çocukların temeli sağlam atılmıyor. İlerleyen senelerde bu dönemde okuma yazma, matematik öğrenen çocukların eğitim hayatlarının ne derece başarılı olabileceği büyük bir soru işareti.
Bir grup sekizinci sınıf ve on ikinci sınıf öğrencisi hayatlarının en büyük adımlarından olan lise ve üniversite sınavlarına bu süreçte girmek zorunda kaldılar. Sınav yeterince büyük bir stres değilmiş gibi hepsi pandeminin yüklerini de herkes gibi omuzlayarak bunun altında ezilmemekle savaştılar. Sınav esnasında maskesiz bile nefes almak zorken sınavlara maskeler ile girdiler. Yazarken bile nefesimin zorlandığına emin olabilirsiniz. Yine bu çocukları bir çok ebeveyn iyi bir lise\üniversite kazanamamış olmakla yargıladılar. Bu nedenle başladıkları yeni eğitim yıllarına düşük bir motivasyon ile girmek zorunda kaldılar. Hem de hiç bilmedikleri bir eğitim modeline! Lise koridorlarında arkadaşlarıyla sohbet etmeden, kampüslerde koşuşturmadan sözde “liseli ve üniversiteli” oldular. Ama bunun tadına varamadılar.
Genç yetişkin kategorisine değinmeye sıra geldiğinde şahsi olarak da içinde bulunduğum bu kategorinin oldukça bedbin bir durumda olduğunu söylemek isterim. 1 senedir üniversitelerin açılması hakkında hiçbir açıklamada bulunulmadı. Hepimiz evlerimizden eğitim(?) görmeye çalıştık. İleride mesleğimiz olacak bu bölümleri Youtube videosu izliyor gibi takip ettik ve doğal olarak öğrenmemiz gerektiğince bilgiyi öğrenemedik.
Elbette kimi sorunlar bütün yaş gruplarını etkisi altında bıraktı, bunun birinci adımı maddiyat. “Online Eğitim” demek, her öğrencinin evinde kesintisiz bir internet bağlantısı, en az bir adet derse bağlanabileceği teknolojik cihazın zorunlu kılınışı demektir. Elbette bunun devasa bir mecburiyetin ürünü olduğunun bilincindeyiz fakat bir öğrenci ve her şeyden önce geleceğin öğretmeni olarak şunun altını çizmek durumundayım, bunlara erişmek için can atsa bile erişmesinin mümkün olmadığı pek çok çocuk aramızda.
Evet psikoloji, en zorlayanlarından birisi de bu olsa gerek. Kimimizin bilgisayarları önlerinde, aileleri pek çok konuda anlayış sağlıyor. Ama bir şeyler yolunda gitmiyor ve bunları hepimiz hissediyoruz. Bu noktada azımsanamayacak bir derecede öğrenci olmanın ne kadar zorlaştığını, bu kavramın amacını bile karşılayamadığını belirtmiş olalım. Öğrencilerin çoğu hiçbir şey öğrenmeden yıllarını geçirecek gibi gözüküyor. Onlara sağlanacak her kolaylığın geleceğe yapılacak büyük bir yatırım olduğunu unutmamak gerekiyor. Bugünün öğrencileri her zaman için yarının büyük insanları olma potansiyeli taşır. Bu geleceği onlardan mahrum bırakmamak için bu süreci kolaylaştırmalı ve elimizden geleni hepsi için yapmalıyız.
