ÖZGÜRLÜĞÜN BEDELİ

ÖZGÜRLÜĞÜN BEDELİ

Kendine ne kadar anlam yüklersen başkalarına o derece yabancılaştığın bu dünyada kalabalıklarda çokça bulunmayı yalnızlığına çare, teselli göreceğine, bu sahte oyunda yok olacağına kendi yalnızlığında çoğalmayı bilecek kadar büyük ve erdemli ol. Nitekim kendin olamadıktan sonra, kendi özgürlüğünü ruhunda hissetmedikten sonra başkalarının kalabalıklarına, onaylamalarına her zaman muhtaç olacaksın. Onay beklediklerin de aslında senden farklı değil. Kendinden ne kadar uzaklaşırsan o derece başkalarının varlığına bağımlı olursun. Bu bağımlılık sen fark etmeden seni sen olmaktan çıkarır, başkalarının onayı için yaşayan, özgün olmayan bir sahte benlik içinde yaşamana sebep olur. Unutma ki insanlar farklı olmaya çalıştıkça birbirine daha çok benzemeye başlar. Farklı olmaya çalışmak başkasından değer, ilgi dilenciliği yapmaktan başka bir şey değildir. Zaten özgün, farklı olan kişinin bunu reklam yapmaya ihtiyacı yoktur ki o kişi içten beslenir dıştan değil. Asıl yalnızlık tek kalmak değildir; asıl yalnızlık kendi türkülerini söylemeyip başkalarının türküsüyle benlik oluşturmaktır. Kendinde bulamadığın dinginliği, özgürlüğü başkalarında aradıkça azalacaksın azar azar. Büyümüş ruh, zevklerinin kölesi olmaz. Doğru ve onurlu bir yaşam isteği ancak kişinin ruhuna, özüne yapılmış saldırılara bireyin en saf hali ile direnmesi sonucu ortaya çıkan istektir ki bu yolda acılar çok olur. Ama şu var ki en zifiri karanlıklar muhteşem ışıltıların habercisi olacak gündüzlere gebedir. İnsanın büyüklüğünü kendisini başkalarının büyük görmesi değil kendi büyüklüğünü, kendi gücünü kendi içinde kabul edip ona uygun yaşaması sonucu gerçek büyüklüğünü yaşar. Büyüklenmek ise değersizliğini örtmek için başkalarına üstün görünmek çabasıdır ki böyle yapıdaki kişiler kibirli algılanır, değersiz olarak görülürler. Kendi değerini bilen kişi başkasıyla kendisini kıyaslayarak sahte mutluluk arayışına girmez, ancak kendi dünyasını genişleterek mutlu olur, aynı zamanda içindeki güzel duyguları başkalarına yansıtarak taktir kazanır. Büyüklük ancak kendi vasıflarımızı anlama, geliştirme, üretken olma süreçlerinin uzantısıdır ki iradesini kişi bu yönde kullanır, kısa ömürde adından söz ettirir. Gerçek güç, var olan potansiyelini etkin şekilde kullanıp olumlu işler yapmanın adıdır ki çoğu insan gücünü zihinsel engeller oluşturduğu için kullanamaz. Bizler kendimizi diğer insanlarla kıyasladığımız sürece, kesin olarak ya üstün görme veya da aşağı görme eğiliminde olacağız Bu sağlıksız düşünce anlayışı duygularımızın kontrol dışına çıkmasına, uç noktalarda gezinmesine yol açar. Bu rekabetçi mutlu olma anlayışı kendimizi bir gün yüksekte, başka bir gün en dipte hissetmemize yol açar. Bir anlamda kişi içsel huzuru yakalamanın kendi dışındaki insanları, etkenleri etkilemekle elde edeceğini düşünür. Bu nokta kişiyi sevgisizliğe, yalnızlığa, depresyonlara, narsisistliğe itebilir zamanla. İnsan huzuru bulmada kendi dışına baktığı sürece egosu bu durumu destekleyecek veya eleştirecek bir yönler bulacaktır. Kişi ne kadar çok yargılayıcı ve de benmerkezci yapıdaysa o derece bağımlılıklar geliştirebilir, verimli deneyimler yerine zamanının çoğunu dışsal olayları kendi penceresinden yorumlayıp haklı çıkma telaşında olurlar..Ama içsel boyutta aslında kişi kendisini yargılamaktadır, suçlamaktadır. Dışsal eleştirilerin yoğunluğu, başkalarında çokça kusur bulmanın altında daha çok kişinin kendisindeki kusurların etkili olması vardır. Kendimizi olduğumuz gibi kabul edebildiğimiz sürece başka insanları da kabul edebiliriz, esnek olabiliriz, uyum kurabiliriz. Kişi kendisini olduğu gibi kabul edebilme sürecinde eksik yanlarını fark edebiliyorsa gerçekten kendisiyle barışık, her koşulda kendisini sevebilen ve hayatının kontrolünü eline almış durumdadır.